با توجه به ارتباط و نسبتی که میان اخلاق و عرفان وجود دارد، در اینجا به عرفان اسلامی پرداخته می شود. استاد مطهری ضمن اشاره به تاریخچه عرفا، تحلیلی از جنبه عرفانی حافظ با استناد به تاریخ و اشعار او ارائه می دهند آنگاه به اصول فکری عرفان که مهمترین آنها توحید و وحدت وجود است می پردازند که می تواند زمینه ای برای مبحث خداشناسی باشد.
محصولات مرتبط
محصولات مشابه
مهدویت
خلاصه و عصاره حرکت همه انبیاء و معصومین (ع) قیام و انقلاب مهدوی (عج) که مصادف و ملازم با پیروزی نهایی حق در نبرد با باطل است میباشد. این انقلابِ عظیمِ جهانی بر اثر تکامل انسانها در طول تاریخ (که علیرغم افت و خیزهایی که داشته و دارد حرکت برایندی آن صعودی است) و ارتقاء فهم بشری رخ میدهد. بنابراین میتوان گفت امام زمان منتظر ارتقاء فهم بشریت است تا به امداد غیبی الهی، عدل کلی موعود مستقر شده، وعده و سنت الهی در اظهار دین حق محقق گردد.
در ظهور امام زمان است که تمام ارزشهای الهی و تعالیم اسلامی همچون آزادی، هجرت، جهاد، عبادت، تقوا، بزرگواری و... به احسن وجه ظهور و بروز پیدا میکنند.
یک نکته مهم و کلیدی در بحث ظهور این است که انسانها باید برای آن انقلاب جهانی ساخته بشوند. به همین جهت مبحث انتظار سازنده در مقابل انتظار مخرب و ملازم با خمود و رکود مطرح میگردد که به نوعی آسیبشناسی بحث مهدویت هم هست.
آزادی بندگی
آزادی به معنای واقعی کلمه صرف رها شدن بی هدف نیست. آزادی واقعی، خروج از هر محدودیت و تعلقی برای رهایی و حرکت در بی نهایت است؛ در هر آزادی یک سلب است و یک ایجاب. لذا بالاترین شعار آزادی، شعار لا اله الا الله است. غایت حرکت و نهایت آزادی انسان، همان هدف زندگی، یعنی خود خداوند و توحید است که از طریق برپایی عدالت محقق است از این جهت فلسفه بعثت انبیاء نیز توحید و برپایی عدالت برای توحید است. راه رسیدن به هدف زندگی، عبودیت، صراط مستقیم و تسلیم در بندگی و اسلام است، لذا همه جن و انس برای حرکت در این راه خلق شده اند. انسان که صاحب اراده است میتواند از این راه منحرف شود، مواظبت در راه ماندن یعنی تقوا که تقوا به معنی پرهیزکاری نیست. اگر در زندگی، قوای دانی انسان برقوای عالی او تسلط پیدا کرد، این فرد از مسیر عبودیت خارج شده است، انقلاب قوای عالی بر علیه حاکمیت قوای دانی و بازگشت به مسیر عبودیت، توبه است. انسانها به نسبت حرکت در مسیر آزادی و هدف زندگی دوگونه اند یا حقیرند و یا بزرگ، انسان های بزرگ یا خواسته های بزرگشان در حیطه خود دانی است، یا دغدغه های خود عالی و انسانی دارند که اگر دردهای بزرگ انسانی و فطری داشته باشند بزرگی روح پیدا می کنند و بزرگوار می شوند.