چرا بر امام حسین( ع) گریه می کنیم؟
چرا مانند مسیحیان که به قول خودشان برای به صلیب کشیدن حضرت عیسی جشن می گیرند، ما نیز به این دلیل که امام حسین(ع) هم به سعادت و خوشبختی رسید، شادی و پایکوبی نکنیم؟ چرا گریه؟
تشیع برپایه محبت بنا نهاده شده و محبت قوی ترین عامل تربیت است.
اشک، درتبلور محبت جاری می شود.
اشک، اثرگذارترین و عمیق ترین عامل پیوند است.
اشک، تجلی محبت و تربیت برای یکی شدن بین مربی و متربی است.
اشک، همسویی درعزای روح الهی، نشاط و شادی عالی را درپی دارد .
اشک، صاحب اشک را آماده ایثار و حماسه می کند.
اشک، یکرنگی و همسویی را با صاحب فضیلت ایجاد می کند.
اشک، معبر قلب و روح است.
اشک، برای ما حیات است و حیات، پایه نشاط، بهجت و شادی است.
این اشک است که امام حسین را قتیل العبرات می کند.