استادان دانشکده وقتی جلسه ای داشتند و یا ورقه های امتحانی را تصحیح می کردند تا سه بعد از ظهر در اتاق شورای دانشگاه می ماندند و از سوی دانشکده برای انها ناهار و نوشابه و میوه می آوردند. اما استاد مطهری وقتی ظهر می شد به اتاق خودشان تشریف می بردند همیشه مقید بودند اول نماز بخوانند سپس ناهار مختصری که معمولا نان و پنیر و یا نان و انگور بود و از منزل همراه می آوردند، صرف کنند
استادان و مسئولان دانشکده اصرار می کردند که استاد مطهری به اتاق شورا بروند و از ناهار دانشکده که مثلا چلوکباب برگ و غیره بود صرف کنند، اما استاد قبول نمی کردند و عذر می آوردند که:
غذای من مخصوص است و غذای دانشکده با من سازگار نیست
اما اظهار نمی کردند که چرا از غذای استادان نمی خورند. من علتش را می دانستم. استاد گاهی می گفتند:
«این ناهارها حق خدمتگذاران است و از بیت المال است. استادان حقوق خوبی دارند. خودشان بروند از بازار بخرند و بخورند. این غذا حق ضعفاست»
به روایت آقای غلامحسین وحیدی- کتاب پاره ای از خورشید صفحه 506