در مورد مسئله امامت، آنچه که در درجه اول اهمیت است جانشینی پیغمبر(ص) است در توضیح و تبیین و بیان دین، منهای وحی.
?امامت این است که آیا با رفتن پیغمبر، بیان آن تعلیمات آسمانی -که دیگر در آنها اجتهاد و رأی و نظر فردی و شخصی وجود ندارد- در یک فرد متمرکز بود به طوری که مانند پیغمبر مردم هرچه از او در مسائل دینی سؤال می‌کردند می‌دانستند که پاسخ وی مُرّ حق و حقیقت است و فکر شخصی نیست که ممکن است اشتباه کرده باشد و روز بعد آن را تصحیح کند؟ آیا بعد از پیغمبر، انسانی وجود داشت که واقعاً مرجع احکام دین باشد آن طوری که ایشان مرجع و مبین و مفسّر بودند؟ آیا یک انسان کامل این‌چنینی وجود داشت یا نه؟
?گفتیم وجود داشت با این تفاوت که آنچه پیغمبر در این‌گونه مسائل می‌گوید مستند به وحی مستقیم است و آنچه ائمه می‌گویند مستند به پیغمبر است، نه به این شکل که پیغمبر به آنها تعلیم کرد بلکه به آن شکلی که میگوییم علی(ع) فرمود پیغمبر(ص) بابی از علم به روی من باز کرد که از آن باب هزار باب دیگر باز شد.
?ما نمی‌توانیم تفسیر کنیم که این، چگونه بوده است، همان طور که وحی را نمی‌توانیم تفسیر کنیم که پیغمبر چگونه علم را از ناحیه خدا می‌گیرد. نمی‌توانیم تفسیر کنیم که چه نوع ارتباط معنوی میان پیغمبر(ص) و علی(ع) بود که پیامبر حقایق را کما هو حقّه و بتمامه به علی آموخت و به غیر او نیاموخت.
استاد مطهری، امامت و رهبری، ص47-45 (با تلخیص)